Πότε είναι διάολε το προσεχώς ;

Πότε είναι διάολε το προσεχώς ;

Η παιδική ηλικία είναι δύσκολη όχι μόνο για το ίδιο το άτομο αλλά και για τους τριγύρω του. Στη δεκαετία του ’80 κάτω από το τότε σπίτι της αδελφής μου, υπήρχε μια πινακίδα σε ένα υπό διαμόρφωση εμπορικό μαγαζί. Προσεχώς ανοίγουμε.
Ανυπομονούσα να μάθω τι ακριβώς σημαίνει το προσεχώς, τι είδους μαγικό μαγαζί θα άνοιγε, τι θα πωλούσε, τι μαγικά πράγματα θα αγόραζα, ίσως αυτό το μαγικό προσεχώς μου έδινε κάτι μαγικό που θα ταξίδευα πετώντας, θα άλλαζα τις εποχές, θα γύριζα το χρόνο πίσω και μπροστά, θα εξαφανιζόμουνα και θα εμφανιζόμουνα όποτε ήθελα, θα τους κορόιδευα όλους και όλα και θα ήμουν καπνός…
Προσεχώς ανοίγουμε. Επισκεπτόμουν συχνά την αδελφή μου, είχα και την ευκαιρία να πειράξω το νεογέννητο ανηψιό μου που προσεχώς και συνεχώς μεγάλωνε αλλά το άλλο προσεχώς αργούσε.
Ξάφνου, το μαγαζί κινούταν. Στη βιτρίνα είδα ξηρούς καρπούς προς προσεχώς πώληση. Απογοητεύτηκα για λίγο. Θα μου χάλαγε το όνειρο ο ξηρός καρπός ; σκέφτηκα. Απεναντίας, ήταν ένας ξηρός καρπός που θα τον ήξερα μόνο εγώ, θα τον έτρωγα μόνο εγώ και θα αποκτούσα τέτοιες και τόσες δυνάμεις που θα έκανα τα όνειρα μου πραγματικότητα. Θα πετούσα, θα εξαφανιζόμουν όποτε επιθυμούσα και για όσο επιθυμούσα. Ήμουν η χαρά της μάνας μου , δεν αγωνιούσε ποτέ (χα) για μένα, τώρα ειδικά…
Τα χρόνια πέρασαν. Ακόμα περιμένω το προσεχώς. Πάντως εγώ έμαθα να πετώ.